Gambia voor beginners

Lieve allemaal,
Inmiddels woon ik al weer een weekje in Gambia. Veel leuke nieuwe dingen gezien en meegemaakt, maar ook zie je nog steeds dingen die je blijven verbazen.
Als ik nu terug denk aan de afgelopen week vind ik het moeilijk om alles wat ik hier mee maak op papier te zetten.
Laat ik beginnen met mijn muggenbuldenstatus die op dit moment nog steeds op NUL staat!
Dat moet gevierd worden vind ik! Blijkt toch maar weer dat mijn klamboe a.k.a. anti muggensysteem goed werkt!
Afgelopen maandag was het zo ver. De eerste stage dag. Sander kwam ons ophalen en bracht Marius en mij naar het hoofdkantoor. Daar ontmoette we onze collega’s – Omar (de Managing Director) , Aji, Salifu, Pa omar, Mozes, Lamin en nog een paar namen die ik maar niet in mn hoofd gestamd krijg. Na het handje schudden en tegen iedereen persoonlijk gemeld te hebben ‘’that I’m fine, thank you, you?’’ kon ik aan de slag. We kregen een introductie van Omar. Daarna kreeg ik een zak tweedehands mobiele telefoontjes in mijn handen gefrot. Ik mocht gaan uit testen of ze nog werkten.. enfin daarna nog wat dingen voor school gemaakt en ergens in de buurt een tapalapa gehaald met ei. Voor je het weet is de dag voorbij! Sander zette ons af bij Binnis want jaja, mister Alex (mn pa) was ook gearriveerd in Gambia. Bij binnenkomst werd het bier alweer op tafel gezet. Wanneer pa bij een restaurantje of barretje gaat zitten weet de ober al dat hij minimaal 5 bier moet brengen. Leuk leuk dus. Heel de avond hebben we gekletst en gelachen en het was een leuke gezellige avond.
De volgende dag hadden we afgesproken om rond 9:00uur op kantoor te zijn. (Lees de laatste zin nog een keertje en vooral het woordje ‘rond’.) Jullie begrijpen het vast goed… Marius en ik waren wat later dan verwacht. Niet omdat we niet uit ons nest konden komen, want dat lukt prima met Alah Akbar, de kraaiende haan, de ezels, de zoemende wespen in de ‘hood’. Rond 6:00 sta je rond je nest te apengapen om vervolgens een poging tot douchen te doen. (Soms is er namelijk geen water.) Lees: je kunt de wc dan ook niet doorspoelen dus je moet dan niet gaan zitten kleien want de kans is groot dat je het zaakje met een emmertje water weg moet spoelen. Gelukkig heb ik daar nog geen ervaring mee, maar ik wil maar even aangeven dat het leven hier niet altijd gemakkelijk is :P. Deze dag was er gelukkig wel water. Een leuk klein straaltje ijskoud water kwam uit mijn kraan. Ik hoopte echt op een klein, klein beetje warm water. Dus ik jas die warme kraan open ennnnn hopa! KO-KEND-HEET! Dat is nou ook weer niet nodig.. Na zo’n vijf minuten aan die knoppen te draaien was de temperatuur weer zo dat je er onder kon staan. Om te douchen moet ik dus altijd even wat tijd uittrekken door dat gehannes met die kraan.
Enfin, na een douche-beurt en een kop 4 uur cup a soup liepen we naar de hoofdweg, opzoek naar een jelly-jelly (taxi). Geloof me, je kunt nog beter met een spookrijder meerijden dan in zo’n jelly-jelly. Als deze bakbeesten (want dat zijn het) in Nederland apk gekeurd zouden moeten worden, zouden ze er van zijn lang-zal-ze-leven niet doorkomen. Bumpers hangen los, ruiten zijn gebarst, daar word je bang van! Banden zijn lek (Van horen zeggen weet ik zelfs dat het heel normaal is wanneer er plotseling een band van de auto afrolt tijdens het rijden.
Achja, na dit ritje met een reggae muziekje op .. op vieze kapotte pluche fluffie zilveren bekleding, zijn we gelukkig heelhuids aangekomen. Deze dag op kantoor begon weer met handjes schudden van iedereen en het zelfde riedeltje waarvan ik inmiddels een liedje heb gemaakt: ‘How are you? I’m fine, thank you, you?’. De dag op kantoor verliep verder prima. Goed te doen en de tijd vliegt redelijk snel voorbij. Marius voelde zich die dag niet helemaal 100%. Waarschijnlijk liggen die Tapalapa’s toch iets te zwaar op de maag. Als we tegen de andere kantoor medewerkers vertellen dat we Tapalapa eten, moeten ze lachen. Het is heel lekker hoor, maar schijnbaar kunnen onze blanke buikjes er toch niet zo goed tegen.
Om even niet te veel op alle details in te gaan van de afgelopen week, hier even een vluggertje:
Die avond heb ik heerlijk met papa bij Taou gegeten. (een van de beste restaurants in the Gambia, de eigenaren zijn goede vrienden van mn vader)
De volgende dag ben ik samen met Aji en de driver, Christian van het vliegveld gaan halen. Onderweg stopte we even langs de kant en sprongen er zo’n 10 á 15 negers achterin de pick-up. Hillarisch! Die wilde even mee-liften. De pick-up zat ramvol.
Op het vliegveld aangekomen, was Christian (de andere stagiaire) nergens te bekennen. Al zo’n heel vliegtuig was leeggelopen met blanke dames (op leeftijd) die op hun geliefde Gambiaanse mannen afstormen. Wat is dat toch mooi he, echte liefde! Enfin, iedereen was happy en blij, maar Christian was nergens te bekkenen. Uiteindelijk zagen we hem zonder koffer naar buiten komen. Vreemd! Aji en ik werden geroepen omdat meneer zn doos met cartridges die hij mee moest nemen vanuit het bedrijf, niet mee mocht nemen. Ze moesten natuurlijk weer invoerrechten betalen… zucht. Na uiteindelijk een dealtje te hebben gesloten konden we gelukkig met doos en al weer terug. Voor Christian een hele ervaring. Het was natuurlijk al weer erg lekker weer (warm). Die dag heb ik Christian op de fiets rondgeleid. We wilde wat flessen water halen. Natuurlijk zijn we weer veel te ver omgefietst en liepen we weer te banjeren met onze fietsen door het mulle zand. Heerlijk met dat weer! Zweetvlekken, daar zeg je ‘u’ tegen. Op de terugweg besloot ik om een stukje om te rijden omdat we anders weer langs Momodu zouden rijden en ik had me er op voorbereid dat dat theekransje wel weer zo’n 3 uur zou kunnen duren. Even die compound ontwijken dus. (Niet lullig bedoelt natuurlijk want de familie is echt fantastisch en lief en gezellig!)
Dus.. wij een stuk om…. Nog meer zand…. Nog meer gillende kindjes die roepen; ‘Tubab’ (bleekscheet/wit mens) waarop ik weer antwoord met ‘Nikujul’ (het tegenovergestelde van blanke) hihi:P.
De kleine schattige Nikujultjes rennen als bezetenen op je af. Ze willen allemaal over je arm aaien en je een handje geven om te voelen of dat bleeke huidje van me wel echt is.
Niet alleen kleine, maar ook de grotere Nikujuls willen je aandacht. Als je eenmaal stil staat met je fiets ben je de Sjaak. Hello, how are you? You from Holland? What’s your name? : (‘Fatumatha’.) Fatumatha? Hahaha that’s a Gambian name! (joh) Can I have your number Fatumatha? (Why?) ‘because you’re my friend. (Poeh hee, da’s snel!) I can teach you Wollof (taal die ze in Gambia spreken) .. Is he your husband? Or is he your father (waarmee ze naar Christian wijzen).. enz. Enz. Om er maar vanaf te komen moet je een beetje de leiding nemen in dit interessante en vooral diepgaande gesprek. Om er maar een beetje over heen te lullen (omdat ik mn telefoonnummer niet wil geven) begin ik over één van de local's z’n ketting. Je-weet-wel, zo’n zwarte van hout met rasta kleur kraaltjes. Leuk joh! Nou toen ik dat zei waren helemaal de poppen aan het dansen. Meneer krullenbol hannesde z’n ketting af en knoopte het ding om mn nek. ‘’No, no thank you! I don’t want it!’’ .. maar nee ik kon er niet onder uit, ik moest en zou die ketting houden. (Nou, zo mooi vond ik hem nou ook weer niet, maar bedankt meneer.)
Uiteindelijk werd ik getatoeëerd met pen en twee telefoonnummers op mn hand. See you later, take care, bye!… Dus.. wij weer verder fietsen/banjeren… komen we weer aan de straat waar Momodu en z’n familie leeft.. wat denk je.. hebben we heel dat stuk voor niks afgesneden! Moesten we alsnog langs z’n huis. Ik zwaaide maar gauw.
Inmiddels ging de zon alweer bijna onder. Ook Marius was weer van de partij. Vanaf het balkon zagen we hem in z’n nette ausie door het Gambiaanse uitzicht manouvreren. Inmiddels had hij alweer een kudde kleine Nikujoeltjes achter hem aanrennen, jaja, ze zijn hier fan van Marius (ook wel Mario, Buba of Bubacar genoemd)
Die avond zijn we lekker met pa erbij bij Scala (het andere super restaurant van de vrienden van pa) gaan eten. Peper steak! Hmmmmjammiee!! Daarna heeft pa ons naar een heel leuk barretje, genaamd ‘Green Mamba’ gebracht. Door een poortje loop je over een slingerpaadje tussen de palmbomen en struiken naar de ronde bar die verlicht is met groen, rood en blauwe lampjes. Super gezellig. Daar wat cocktails gedronken en daarna zijn we naar huis gegaan. Het was namelijk alweer erg laat. Nog wat met de mannen op het balkon gekletst en daarna mijn muggenvrij nestje weer ingedoken. Op naar een volgende dag!
Ik hoop dat jullie het leuk vonden om weer een veel te lang verhaal van mij te lezen. Hopelijk blijven jullie me volgen! Ik denk aan jullie!