Waar de zon is, ben ik!

Vandaag was de zon me weer voor. Voordat ik mijn ogen open deed, stond hij weer door mijn raam naar binnen te gluren. En geloof me, hij is altijd op tijd! (Dat is best opvallend hier in Afrika… Iets dat op tijd is!) Er gaat geen dag voorbij dat hij niet verschijnt. Op hem kun je altijd rekenen.
Het is ochtend en ik zit op het balkon. Terug denkend aan de afgelopen tijden die soms razendsnel voorbij vlogen.
Zonder dat ik het in de gaten heb is dit plekje wel een beetje mijn thuis geworden.
Alles is heel erg normaal. Ik kijk er niet meer van op wanneer een geit boven op het dak van een ingedeukt busje staat. Klaar om vervoerd te worden.
Ik kijk er ook niet meer van op dat alle dames hier billen hebben waar je bang van wordt. Ik kijk niet meer op van de vreemde luchtjes die elke minuut langs je neus vliegen. En ik voel me ook niet meer voorschut wanneer ik in een Afrikaanse jurk over straat loop. Sterker nog, ik krijg van alle kanten complimentjes!
Wie weet ga ik die Afrikaanse jurken nog wel eens in Nederland dragen!

Alhoewel ik stiekem een beetje bang ben dat wanneer ik weer in Nederland ben, snel in het “normale” leventjes terug val. Je leest het goed… ik ben er een beetje bang voor! Niet dat het normale leventje niet naar mijn zin is… maar de dingen die ik hier meegemaakt heb en geleerd heb, hoe relaxt iedereen hier met elkaar omgaat. Dat ben ik bang om dat te snel uit het oog te verliezen omdat het contrast zo groot is. In Nederland “moet” je wel mee gaan met de dagelijkse gewoonten, anders val je buiten de maatschappij.
Een ding is zeker. Drie maanden in Gambia spenderen kan door gaan als een grote levensles! Helaas komt aan alles een eind en is deze ervaring slechts een herinnering. Ik kan het niet omschrijven hoe het hier was. Daarvoor moet je er echt zelf een keer zijn geweest! Gelukkig heb ik al meer dan zo’n 3000 foto’s gemaakt die kunnen helpen bij het ophalen van alle mooie en leerzame herinneringen.

Nog maar een klein weekje te gaan en dan zit dit totaal andere leven er weer op. Wel een beetje vreemd. Soms vraag ik me af of ik nog wel zou weten hoe boeren kool met rookworst smaakt. Hoe blij zal ik me voelen als ik weer onder een heerlijk stromende douche kan staan! Hoe geweldig zou het zijn om niet vijf minuten te hoeven wachten tot dat een internet pagina geladen is! Hoe fijn zal het zijn om weer lekker onder fris gewassen dekentjes te slapen? Hoe gek zou het zijn om bijna alleen nog maar blanke mensen op straat te zien en ik weer uit moet kijken als ik in het Nederlands een lullige opmerking wil maken? Hoe zou het met al mijn vrienden en familie gaan? Zijn er veel dingen veranderd, heb ik veel dingen gemist?
Ik kan in elk geval wanneer ik me verveel alle uitzendingen van GTST gemist terug zien, mocht ik daar zin in krijgen, zonder dat het beeld vast hangt omdat de internet verbinding weg valt.
Hoe chill zou het zijn om weer elke dag stroom te hebben en je niet druk te hoeven maken over de batterij van je telefoon die bijna leeg is. Hoe heerlijk zou het zijn om weer lang en breed uit in mijn bed te kunnen liggen zonder dat mijn grote teen de klamboe aanraakt?
Al dit soort dingen zijn vragen die binnen nu en een weekje beantwoord zullen worden.



Maar ook dingen als;
Hoe erg zal ik het heerlijke zonnetje missen waar je door weer en wind op kunt rekenen. Want zelfs in het regenseizoen is die hier volop aanwezig!
Je kunt hier als je wilt een jaar vooruit een BBQ plannen zonder dat je hoeft na te denken of je door het weer buiten kunt of binnen moet zitten.
Ook zal ik de vrienden die ik hier gemaakt heb erg gaan missen en natuurlijk mn huisgenootjes hier. Ze zaten tenslotte 24/7 met me opgescheept, dus petje af voor hun! De Ataya thee elke avond, Allah Akbar in de ochtend. De mekkerende geitjes, schapen en scheitjes (combinatie van een schaap en geit in één), ezels, kippen, apen die over straat lopen. De schattige gillende bruine kindjes met kroes haartjes en vieze zand handjes die je elke dag meerdere malen begroeten met ‘toebab!’ Of alle kleine buurmeisjes in de straat en de straten verderop die inmiddels allemaal mijn Afrikaanse naam kennen ‘Fatoumata!’.
De (te)gekke Afrikaanse nachtclubs waar je eigenlijk als blanke onveilig bent.
De schoonmaakster die met haar slapende baby op haar rug het hele huis poetst. Elke avond uit eten. De vriendelijke mensen met altijd een lach op hun gezicht. De heerlijke stranden waar je gerust een hele dag kunt vertoeven met een cocktailtje en een bord met eten waar je ‘U’ tegen zegt en waar je bovendien een zeer kleine prijs betaald. De mugjes die het leuk vinden mij een muggenbult te bezorgen. Het openbaar vervoer waarop je nooit langer dan 3 minuten hoeft te wachten (omdat het hier stikt van de gele taxi’s en ingedeukte busjes)

De conclusie die ik kan trekken is; ‘het is een hele andere wereld’. En dat is het ook want het is een ‘derde wereld’ .. land. Ik heb ook geleerd dat ‘armoede’ niet perse zielig hoeft te zijn. De meeste Gambianen zijn gelukkig. Iedereen leeft hier op straat en iedereen helpt elkaar.

De laatste week hoop ik nog zo veel mogelijk leuke dingen te gaan doen naast mijn stage opdracht die ik binnenkort moet gaan afronden om te kunnen afstuderen. Daarvoor is er nog een hoop te doen. Voor vanavond hebben we weer een groot feest georganiseerd op ons balkon omdat de vorige keer zo goed bevallen was.
Vanavond wordt het ‘vers – geslachte – kip ‘ op de barbecue. Compleet met alles erop en er aan! Daarna volgt de danswedstrijd die waarschijnlijk hillarisch zal worden dankzij de maffe Afrikaanse dansmoves. En jaja, er valt een prijs te winnen. De winnaar krijgt een levensechte kip mee naar huis. (Voor zover die straks nog leeft tenminste.) We gaan het beest straks even op de markt kopen. Er is ons verteld dat we die dan in een plastic zakje mee krijgen waar zijn kopje uit steekt. We hebben zo dadelijk dus even een huisdier. Erg leuk!
Snel zal ik jullie vertellen hoe het feest is verlopen.

Nu eerst moet er een berg sla worden ingekocht waarvan Gemma (vriendin van Christian die hier nu voor twee weekjes is) en ik een mega salade gaan maken (die de vorige keer zo goed in de smaak viel!) Daarna gaan we nog effe lekker chillen op het strand en kan ik genieten van het laatste weekendje hier in Gambia.
Volgende week nog even flink aan de slag voor stage en dan is het zover!

Tell the World that I’m comming home!