De eerste dagen at the Smyling coast

Hallo lieve Tubaaaaab's! (witte mensen)

Om even te beginnen met een nieuwtje, een officiële toebab mag je me niet meer noemen.. eerder 'kreeftje' Jaja jongens, dat witte velletje van mij heeft het hier zwaar te voorduren! Ach, dat betekend maar één ding en dat is dat het zonnetje hier vollop aanwezig is :D.

Afgelopen vrijdag vertrok ik met mijn koffer van 20.6 kilo en te zware handbagage met het vliegtuig van Amsterdam-Banjul. Behalve het afscheid nemen verliep alles redelijk op rolletjes. Lees; 'in de auto rolde de tranen van mijn wangen'.
Bij het inchecken stond daar toevallig mijn mede reisgenoot/mede stagiaire, Marius. Al snel gingen we door de douane en besloten om een flinke bak geld te pinnen. Dit viel vies tegen aangezien Marius die avond flink op stap was geweest en al bij een andere bank gepint had. (je kunt maar 1x per dag bij een andere bank pinnen). Uiteindelijk heel schiphol afgeweest en ergens geld kunnen fixen bij een wisselkantoor. Toen bedachten we dat het tijd werd om op de klok te kijken. Boarding time was 13.00u en het was inmiddels al 12.55..... Dus als een gek naar de gate! De rest van de vlucht verliep prettig en we hadden zowat het vliegtuig voor ons zelf alleen. (een aantal rijen achter en voor ons waren vrij! Dus besloten we om allebei onze eigen rij te ownen om heerlijk lang uit te kunnen liggen. Bij het uitstappen was de temperatuur heerlijk en de bekende Gambiaanse geur weer aanwezig. met een busje werden we van het vliegtuig naar het gebouw ('airport') gereden.. Achteraf bedachten we ons dat we beter hadden kunnen lopen aangezien het zo'n 20meter was.. Maar goed.
Daar aangekomen kregen we vrijwel direct onze koffer (logisch want we waren een van de weinige in het vliegtuig). We hebben een drankje gedronken terwijl we aan het wachten waren op Sander en Salifu die ons op kwamen halen. Ondertussen zijn we natuurlijk weer plat gegooid met vragen; Hello, how are you? waarop ik standaard antwoord met: 'Fine thank you, you? - How is the weather? - 'nice, very nice' en 'Is this your first time in the Gambia?, no, the thirt. Waarop ze antwoorden: 'Nice, so you're a Gambian lady now!, waarop ik antwoord; uhhh 'hoe voeloe'?
Enfin na al dit gezellige gedoe kwamen ze ons ophalen. Eerst even wat water en wc papier gekocht... Daarna werden we naar ons appartementje gebracht.

Ik moet zeggen; wat ben ik toch blij met het meubilair!! (waauw hoe kunnen ze het maken vroeg ik mezelf af) -> foto's zeggen me genoeg lijkt me...
Ik heb een eigen kamertje met mini badkamer. De ventilator geeft vonkjes als je hem aan zet (niet aanzetten dus), op standje 5 trilt het plafond zelfs mee! De wc heeft geen behoefte om door te spoelen en wanneer je de kraan open draaid, worden niet je handen, maar je voeten nat. Ideaal dus! In de douche doet de lamp het niet, Dus ik douche met een solar lampje die ook verkocht wordt in een van de NICE centres waar ik ga stage lopen. Supercool! Dat ding geeft ME-GA veel licht!

na een rondleiding door ons ruime appartement, dat gelegen ligt in de area: 'Kersering', bracht Sander ons naar een klein restaurantje twee straatjes verderop. Hier zat Ard (een Nederlandse consultant) met wat tubab vrienden. We werden vriendelijk verwelkomd en konden meteen aanschuiven. Ard trakteerde! De dagschotel werd ons aangeraden en achteraf begreep ik heeeel goed waarom.Een bonk vlees, gebakken aardappeltjes en een lekker hoopje groente!(dat laatste zie je niet zo vaak in gambia)helaas pindakaas had ik even moeite met de opstartfase in Gambia waarbij ik al misselijk werd wanneer ik mijn vork in een aardappel stak.
Enfin, het vooraf soepje wat er ook nog bij zat heb ik wél op en wat groente en sla. Prima om de nacht mee door te komen.
Uiteindelijk (middernacht)werden we thuis gebracht samen met Ard. (Hij verblijft nog t/m zondag in ons appartement en vliegt dan weer naar NL)Aangekomen in het appartement maakte we kennis met de bruine onder uurman.De HULK! Hij lijkt wel een bodybuilder!wat een armen heeft die kerel, non-de-ju! Eenmaal boven:
Met z'n drieën hebben we de meest onmogelijke afrikaanse dansjes uit moeten voeren om die verrekte klamboe op te hangen.
Na wat geklets,drinken,insmeren met DEET (dat jammer genoeg alleen muggen en geen Afrikaanse mannen van je afhoud)dook ik mijn Gambiaanse nest in. Prima geslapen, al is het toch wel een beetje vreemd met al die Afrikaanse geluiden op de achtergrond, lees; ezels, kippen, geiten, zingende Afrikanen, trommel muziek etc.
De volgende ochtend werd ik blij wakker door een zeurend gezoem... Hmmmbzzzzzzz bzzzzzhhhn.. Het leek wel of er een zwerm muggen langs mijn raam raasde.. Uiteindelijk kon ik uit het muggen gezang de bekende woorden 'Alahhhhh Akbar' halen. Yep, het was zo ver. 6uur in de ochtend en het dorp was weer in rep en roer. Bidden noemen ze dat. TWEE uur lang! Geloof me, over een maand kan ik mee zingen!
Daarna volgde de haan die 3uur aan een stuk loopt te kraaien. Die lust er wel pap van. Ik kreeg geen oog meer dicht. Ach ja, dan maar douchen.
Inmiddels was het 9 uur. Ard was ook al wakker en we hebben de tafel buiten op ons grote dak terras gezet waar we heerlijk onder het zonnetje konden vertoeven. Na wat geklets werd ook Marius wakker. We gingen op pad voor een Tapalapa. (lang stokbrood met bijv. Ei erop) 'goeiekoop!' Bietje bouillonkruiden erdoorheen en eten maar!
Daarna gingen we met zn driën op twee fietsen (ik bij Ard(ig) achterop) door Gambia heen. Het eerste stuk door ons dorp moet je lopen omdat het een grote zandbak is! Al snel kwamen we een inwoner tegen die Ard kende via Patrick (Patrick heeft een tijd in Gambia gewerkt voor Nice, vlak dat wij hier kwamen) deze local had van Patrick een solar lamp gekregen. De man vertelde dat hij er superblij mee was en demonstreerde ons de lamp.



Zelfde ding dat ik in de douche gebruik. Hij was mega blij met onze komst en gaf ons een rondleiding op zijn stukje land met 'huis' waar niets meer in stond dan een bak/pan?? En een doorgezakt houten bankje.
Hij zei: 'I know, it's empty, but it's mine'. Hij was erg trots op zijn landje en op wat hij heeft. Hij wil graag zijn huis langzaam verder opbouwen. Hij is een prima zakenman en showde ons zijn bakkerij waar de tapalapa broden gemaakt worden. Superleuk om te zien. Hij heeft personeel die heel de dag bolletjes deeg draaid. In grote badkuipen maken ze het deeg. Daar komt het woord 'tapalapa' vandaan. Wanneer ze op het deeg slaan, noemen ze dat 'tapa'. Lekker logisch dus:p.
Na wat foto's met hem en zijn familie zijn we doorgefietst naar Senegambia (touristisch gedeelte) daar een drankje gedronken en al snel kwam Omar (de managing Director van NICE Gambia) ons wat Dalasi's (Afrikaans geld) brengen in ruil voor 400 euro. Dit hadden we de dag ervoor met Sander afgesproken.
Nou je wil het vast niet geloven maar wat een mega pak papier! Zo'n ongeveer 200 vies uitziende papiertjes dat 'geld' moet voorstellen. Keep it Safe zij hij! (tsja, waar laat ik in godsnaam zo'n pak papier!) Reken maar uit: 1 euro is op dit moment 45 dalasi (een gunstige koers).
Tijdens deze bijeenkomst achter ons een flinke knal. Een vrachtwagen werd vastgereden in een greppel en viel bijna om! Best sick om te zien.. Iedereen ging rustig verder met drankjes drinken.. Achja.. That's the Gambian life.

Wordt vervolgt. (ik had om mn telefoon al meer tekst geschreven maar dat paste niet meer in een reisverslag)

Op dit moment zit ik op de head office van NICE dus heb ik internet. Fatumatha (my Gambian name) gaat weer aan het werk!
Hopelijk gaan jullie mijn volgende reisverslagen lezen. Ik zal proberen ze de volgende keren korter te maken

Liefs Lauw a.k.a. Fatumatha


the