Ik ben ingeburgerd

Hallo leuke sneeuwpopjes van me!
Ik heb van betrouwbare bronnen begrepen dat het zalige winterweer is teruggekeerd naar Nederland. Wat zullen jullie ervan genieten. Geloof me, geniet er maar van…. Ik droom regelmatig over hemelse sneeuwbuien en dat hoor je me niet snel zeggen!
Het is hier goed heet, maar als je niet de god-ganse-dag met je hoofd in de zon gaat staan is het goed te doen.
Komende week wordt het hier zelfs ‘koud’ jongens.. Jaja, namelijk 34 graden! Brrrrrr, ik trek m’n jas maar aan denk ik :P ha-ha-ha, wat ben ik weer flauw.

In elk geval is mijn muggenbulten status nu: ‘geen flauw idee’ want daarnet toen ik wakker werd, leek het alsof ik overal wel een beetje jeuk had! (Nee jongens, ik heb geen luis) Maar ik denk dat het tussen mijn oren zit. Mocht ik nog een muggenbult ontdekken deze dag, laat ik het jullie weten!
Ook ben ik nog steeds ongehuwd. Daarvan kijken de meeste Gambianen hier wel van op.
Menig man of vrouw die ik hier spreek vinden het vreemd als ik zeg dat ik nog geen kinderen heb en nog niet ben getrouwd. (Ben ik dan echt zó laat?!.. )
Ach ja, dat is een typisch gevalletje cultuur verschil zullen we maar zeggen.
Hier een goed voorbeeld: Salifu, ofterwijl ‘Peter’ onze Gambiaanse collega is 25 jaar en getrouwd met zijn nichtje van 19 die op dit moment in verwachting is van een eerste kindje. (Latertje!!!) haha.
Ook vinden ze het Nederlandse begrip ‘scharrel’ heel raar. Hun kennen het waarschijnlijk alleen van de term ‘scharrel-kip’. Ja die scharrelen hier wat aan die kippen. En nie zo’n bietje ok nie. Menig kip gedraagt zich dan ook een beetje verstrooid, maar dat is ook niet gek met dat hete weer. Daar wordt je wel krankjorum van.

Anyway, waar was ik gebleven? Oh ja! Vorig weekend! Ik had jullie nog een luguber verhaaltje beloofd. Houd je vast want het is redelijk tot erg akelig. (Niet geschikt voor kinderen).

Waar zal ik beginnen…
We reden vorige week met de auto naar een aantal NICE Centers. Ik kijk tijdens zo’n ritje graag naar buiten omdat er zoveel te zien is! Geiten bovenop busjes, vrachtwagens vol gepropt met Gambianen die graag mee-liften, propvolle marktkraampjes die van alles en niets verkopen, etc.
Totdat we een zijstraatje inreden op weg naar het volgende NICE Centre. Ik zie altijd ALLES, helaas zag ik ook dit; Ik zag een groepje mensen staan om een man die verdacht vreemd en stil op de grond (ongeveer midden op straat) lag. Het eerste wat ik dacht was ‘die zal daar wel niet aan het slapen zijn’. Het volgende dat door je heen gaat is een heel erg naar gevoel. ‘Hij zal toch niet daar dood liggen’. Maar dat was dus wel zo. Niet fijn om ze zien en best een gevalletje luguber. Zo’n beeld blijft tot zeker wel een dikke week op je netvlies gebrand. (Nu nog steeds).
Maar dat soort dingen gebeuren hier veel en zul je in NL niet snel tegen komen midden op straat. Hier is de levensverwachting ook een stuk lager van de bevolking en zijn de oorzaken ook een stukje anders. Misschien had hij wel malaria en geen geld voor medicijnen? Misschien was het ouderdom of een of andere nare ziekte? We zijn maar gauw doorgereden.
Om deze week nog een stukje mens-onvriendelijker te maken kwam in het weekend het volgende lugubere verhaal op ons pad.
We lagen (zoals ong. elk weekend) lekker bij te komen van de week op het strand. Ook onze grappige butler Sam was weer helemaal in zijn hum omdat hij ons weer een hele dag kon gaan vertroetelen.
Dit keer leek Sam wat minder vrolijk dan normaal. Hij vertelde dat een paar dagen daarvoor een Gambiaanse jongen van ongeveer 20 jaar verdronken was in de zee, precies bij het stukje strand voor de strandbar waar wij altijd liggen. De zee is (vooral in die hoek) vaak redelijk wild. Eigenlijk is het dan te gevaarlijk om erin te gaan. Wanneer je alleen maar tot aan je knieën in de zee staat, voel je de sterke zuig-kracht van de zee. Op dat moment kun je wel begrijpen hoe het zo gebeurt is dat de jongen verdronken is. De jongen was lekker aan het zwemmen met wat vrienden. Ze gingen niet al te ver de zee in maar helaas trof de jongen de verkeerde golven. De zee zoog hem mee en hij kon nauwelijks terug zwemmen. Voor het hotel waar dit gebeurde is geen strandwacht (dat hebben ze bijna bij elk hotel, maar hier niet!) Niemand van het personeel kan dan ook zwemmen. Zo gebeurde het dat niemand de jongen nog kon redden. Sam moest aanschouwen hoe de jongen tegen de zee in stribbelde om zijn eigen leven nog te redden, maar dit was tevergeefs. Sam voelde zich erg schuldig maar wist dat wanneer hij (zonder zwemervaring) de zee in zou gaan, de zee hem ook te grazen zal nemen, ZELFS Ook al kun je wel zwemmen! Het is TE gevaarlijk!
Sam vertelde dat wanneer iets of iemand door de zee mee gespoeld wordt, de persoon meestal +/- 4 dagen later weer terug komt met de zee. (Een soort van rotatie werking, ik ben geen natuurkunde specialist – dus vraag me niet hoe of wat). De jongen zou uitgerekend de dag dat wij op het strand lagen terug aanspoelen. De moeder van de jongen wachtte daar op het strand in de hoop dat haar zoon aan land zal spoelen. Nog geen uur later rende er een hele stoet mensen allemaal de zelfde kant op. Het bleek dat nog geen 100 meter verderop de jongen was aangespoeld. Nou geloof me, dan krimpt je maag toch wel even hoor als je dat hoort. Wat gruwelijk en wat verschrikkelijk om dit mee te maken. Sam was er ook redelijk van ondersteboven maar vond het erg fijn dat de jongen was aangespoeld zodat zijn moeder nog afscheid kon nemen van zijn lichaam. Ik ben blij dat ik dat niet heb hoeven zien want je kunt je misschien lichtelijk voorstellen hoe iemand die zo’n 4 dagen in de zee heeft gelegen er uit ziet. (Sorry dat ik dit in mijn verslag vertel, maar het heeft me behoorlijk geraakt en ik wilde het even kwijt) Het lichaam werd opgehaald voor de politie nadat de moeder en andere familie leden en vrienden om hem hadden gerouwd.
Volgens Sam is dit in de afgelopen tijd vaker gebeurd langs de kust. Hij zei dan ook dat de zee volgens hem erg veel honger heeft. (Sam zijn denkwijze)

Momenteel verfris ik dus alleen even mijn voetjes in de zee. Ik zal er niet snel meer in gaan en zeker niet langs deze kust. Volgens Sam en vele anderen is de zee bij het toeristische gebied een stuk rustiger. Daar is ook altijd strandwacht. Dus jullie hoeven niet bang te zijn dat ik even lekker een duikje ga wagen. Op mijn bedje op het strand vermaak ik me prima!
Maargoed, genoeg trieste verhalen. Gelukkig zijn er deze week ook nog leuke dingen gebeurt. Zo zijn we dat zelfde weekend ook nog écht op stap geweest. In Senegambia heb je twee bekende clubs. Totties en Wauw. (volgens mij schrijf ik beide namen verkeerd, maargoed… zo spreek je ze uit.) Ik heb al heel wat over deze ‘’ clubs ‘’ gehoord en het scheen wel lachen te zijn om daar eens heen te gaan. Dus, na weer heerlijk te hebben gegeten, wij in ons beste ausie naar Wauw. In eerste instantie moesten we entree betalen. 50 dalasi (zo’n €1,25) Mij wij, gierige Hollanders als we zijn… knepen er mooi tussen uit. Toen we de brede entree kerels de rug toekeerde riepen ze ons snel terug. De ene zei tegen de ander; dat zijn blanke, die kopen wél drankjes. (Veel andere locale mensen die hier komen hebben geen geld om drankjes te kopen en drinken ook geel alcohol, dus daarom vragen ze wel entree.) We konden dus mooi naar binnen.
Nou, da’s me toch een gevalletje hi-la-risch! Bouncende locals met kapsels daar wordt je bang van! Rasta haar, Rasta mutsjes, coole zonnebrillen, gespierde mennekes, groot, lang, dik, klein, rond en dun. Maar vooral de locale dames zien er (op hun best??) uit. Allemaal dragen ze de langste pruiken en de kortste jurkjes. (Of is dat nou een hemdje wat ze aan heeft?) haha. Ik merkte in elk geval al snel op dat ik me ‘’te warm’’ had aangekleed. (Bij wijze van spreken) Tsja, het is daarbinnen natuurlijk ook kei warm met al dat gezweet en gestink (haha) waarom zou je überhaupt iets fatsoenlijks aantrekken?? Hahaha. Je hoeft ook niet bang te zijn dat je als een stijve hark daar binnen staat want je wordt van alle kanten ‘mee-gebounced’ door negerinnen billen die van alle kanten uit puilen! Daar is mijn bips een kabouter bij!
Ook de mannen (vooral Christan) was deze avond in trek. Aisha (een hele aardige meid) zag hem wel zitten en vroeg of ze hem mocht masseren. Maar nee hoor, Christian vind het allang prima met een biertje in zijn hand en kijkend naar het volk wat hier rond loopt. Echt vermakelijk laten we maar zeggen! Ook Marius vermaakte zich prima met een aantal local’s (of zogenaamde bumster boys) Dat zijn de kerels die de hele dag over het strand heen banjoeren opzoek naar een leuke blanke tante die wel trek heeft in een gezellige Gambiaan die al hun dromen in vervulling kan laten gaan. Enfin, ik heb er niets op tegen. Het is zoals het is en als beide partijen daar gelukkig van worden, is dat prima toch? Iedereen heeft daar zijn eigen mening over en dat is ook prima. ‘Je leeft maar een keer! ‘. Enfin. Marius is natuurlijk geen lekkere stevige blanke tante maar kan gewoon lachen met die kerels. Eentje praatte zelfs Nederlands. (Moet niet vragen hoe) maar het klonk wel lachen! Zijn naam is Spoonie (lepel) .. ik weet niet waarom precies maar ik kan me voorstellen dat z’n matties hem deze bijnaam hebben gegeven want hij lijkt verdacht veel op een lepel…
Maargoed, de eerste maffe avond uit was een feit. Laten we hopen dat er nog vele van dit soort toffe avondjes komen.
Ook kregen we de afgelopen week een totaal andere soort maffe avond voor de kiezen geworpen. Hier in Gambia zijn ze helemaal weg van voetbal (10x zo erg als in Nederland) Christan, onze eigen voetbalfanaat vertelde dat er een spannende wedstrijd zou spelen. (Barcelona tegen Milaan) Aangezien hij zelf in Barcelona heeft gewoond leek het hem wel lachen om ergens de wedstrijd te gaan aanschouwen. Maargoed…. Zie hier maar eens een TV te vinden. We hebben er zelf eentje in ons huis, maar geloof het of niet… die doet het niet. Zucht…. (Het zal eens wel werken:P)
Maar desalniettemin hadden we weer een reden om op pad te gaan. Nadat we het zo goed als opgegeven hadden, liepen we naar het kleine local shopje naast ons huis waar we iets te snaaien zochten. Daar ontmoette we Bailo. Een local gastje dat bij ons in de buurt woont en die iedereen zo’n beetje kent. Echt een gezellig straat ventje. Ik vertelde hem dat we opzoek waren naar een plek waar we voetbal konden gaan kijken. We konden er niet meer onder uit…. Hij zou ons wel brengen. Na nog geen 100 meter te hebben gelopen kwamen we aan bij een… hok. Ofja, hok-je. Vol met schreeuwende en gillende en joelende Gambianen. Het hok-je bleek een beetje propvol, dus het aanschouwen van de wedstrijd konden we wel vergeten. Op een van de nieuwe foto’s bij dit reisverslag zie je een donkere foto waar Christan aan de deur van het hok hangt en over de muur naar binnen gluurt.
Bailo wist nog wel een ‘’cinema’’ die groter was dan deze en volgens hem minder vol zou zijn (omdat hij groter was) .. logica? Ik dacht, ja hoor.. die grotere cinema…. Zit waarschijnlijk NOG voller!
Na een stuk verder te hebben gelopen kwamen we bij een iets groter hok aan. Ook hier hoorden je weer honderden joelende stemmen. Omdat we de helft van de wedstrijd gemist hadden mochten we voor 5 dalasi naar binnen en proberen om een plekje te vinden. Wat een feest. (Hoeveel ik wel niet over heb om een voetbalwedstrijd te zien!! IK!!) Nou goed, het ging om het idee dat het gelukt was een plek te vinden. Het was behoorlijk benauwd daarbinnen (niet vreemd) en het rook er ook niet al te best (ook niet vreemd). De pauze was voorbij en het gejoel begon weer. Al snel werd er een doelpunt gescoord door Barcelona. Wat een feest! De hele tent stond op zijn kop en ik maar filmen!! Puur gevalletje Hi-la-risch! Ik moet eerlijk bekennen, ik geef niet veel om voetbal.. maar dit was toch wel een schön ervaring! Met honderd man zit je dan naar drie beeldschermpjes in de verte te turen. (Zie foto’s)

Natuurlijk hebben we nog van alles en nog wat gedaan. Te veel om op te noemen.
Wat ik vooral even nadrukkelijk wil zeggen is dat ik gewoon van maandag 09:00 tot 17:00 uur t/m vrijdag op kantoor zit…. Maar daarover heb ik niet veel te vertellen omdat jullie je wel een beetje kunnen inbeelden hoe zo’n kantoordagje er uit ziet. Alles gaat voornamelijk erg traag. (Internet) Daardoor wordt ik zelf ook een beetje traag…. Maar goed. That’s Africa zullen we maar zeggen!
Ook gaan we nog steeds lekker elk weekend genieten van het strand. Je moet dus niet denken dat ik elke dag met mn dikke bil op het strand lig te bakken want dat is niet zo (al lijkt het daar soms wel op door de foto’s die ik post op facebook en dit reisverslag:P haha) Maargoed, dat zijn natuurlijk ook de leukste foto’s van de week!
Om maar even de laatste puntjes van de week bij te werken, hier nog een leuke gebeurtenis.
Mijn buik kreeg kuren. Jaja…. Ik had natuurlijk weer wat verkeerds gegeten. Ik zal maar niet vertellen wat de gevolgen waren.. maar hier in Gambia noemen ze het ; ‘Banjul Belly’. (Jullie mogen zelf nadenken wat dat zou kunnen zijn.) Ik was getroffen door deze zeer ernstige aandoening. Daar zit je dan .. op kantoor. Geen millimeter wc papier op het werk te vinden (niemand veegt hier zn ding af ofzo denk ik??????? :-0) en je wil ook ECHT NIET op de wc hier gaan zitten. Sterker nog…. Je laat je hond hier niet eens z’n behoefte op doen.. laat staat dat je even uitgebreid je best gaat zitten doen daar. Niet dus. Dus…. Ik had wat krampjes in m’n buik en besloot na heel wat geploeter maar naar de taxi te lopen en naar huis te gaan. Terrible! Het leek alsof geen enkele taxi zin had om mij even thuis te brengen. Ze gingen allemaal een andere kant op. Wat een pech! Dus.. ik haalde mijn acteerkunsten voor de dag en begon een beetje de zieligert uit te hangen. De taxi chauffeur kreeg al medelijden met me (altijd leuk) maar hij weigerde. Wat een koekwaus! Maar de man die achterin de taxi zat vond mij wel een beetje zielig en stapte uit. Hij zei dat’ie me wel zou helpen met het vinden van een taxi. Ja hoor, de eerste beste volgende taxi kon ik mee rijden. Daar zat ik dan met een kramp buik met drie andere dikke billen op de achterbank van een veel te kleine auto, pal met mijn hoofd in de zon. (Geloof me, da’s niet fijn in deze toestand.) Halverwege verzocht hij me uit te stappen en om een mini bus te nemen. Dat is al helemaal een hilarische gebeurtenis. Maar goed, ik wilde naar huis en wel zo snel mogelijk, want ik wilde onderhand wel eens naar de wc. Het voordeel van die busjes is, is dat ze iets dichter bij mijn huis stoppen dan een normale taxi (ik hoefde dus minder ver naar huis te lopen) en ze zijn ook nog eens lekker goedkoop.
Het nadeel is dat ze bijna uit elkaar vallen en dat ze propvol met heerlijk ruikende locals zitten. Achja, hoe meer ziel.. hoe meer stank zullen we maar zeggen…. -.- (Laten we nu even positief blijven Lauw, dacht ik bij mezelf) Straks ben je lekker thuis.. en kun je lekker even rustig je ding doen.
Ik stapte uit het busje en liep naar huis. Onderweg wilde iedereen nog even een praatje maken, maar met de Banjul Belly in mijn maag moest ik helaas even iedereen afwijzen. Eindelijk aangekomen bij het appartementje was daar mijn aller aller grootste nachtmerrie!! De maid (poesvrouw chick) had de poort aan de buitenkant met een DIK HANGSLOT op slot gedaan NEEEEEEEEEEEH!! Daar ging mijn bezoekje aan het toilet. Heb ik weer! DRAMA! Goed, dan maar naar Boer. (De overbuurman die kratten drinken verkoopt, waar we altijd een praatje maken) Ik ging even bij hem zitten en vertelde dat ik me niet lekker voelde. I will take care of you zei hij. Boer is echt een goeie vent. Altijd in voor een praatje en niks is hem te veel. Ik belde marius om te vragen wat het telefoonnummer was van de huisbaas. Die heeft namelijk wél een sleutel van dat slot. Ik belde hem en hij kwam vanaf zijn werk meteen naar me toe. Nou goed.. dat meteen duurde een half uur maar goed…. Toch erg aardig van hem. Tijdens het wachten heb ik met een beetje hulp van Boer nog geprobeerd om over het hek heen te klimmen, maar met mijn korte beentjes is dat echt teveel gevraagd. Klein maar niet fijn dus.
Gelukkig kwam Bakary (de huisbaas) daarna redelijk snel en kon ik naar binnen. Mijn buik was inmiddels alweer normaal gaan doen en mijn krampen waren inmiddels ook verdwenen als sneeuw voor de zon. Achja, weer een verrekte spannend avontuur meegemaakt dus. Ahum. Ik had meer gehoopt op een paar uurtjes rust en een fijne stoelgang, maar soms gaan dingen in Gambia niet zoals je hoopt. Ik was wel mega blij toen ik binnen was!
Die zelfde avond kregen we bezoek.
Onze maat Sam (Je weet wel, die butler van ons op het strand) – goeie kerel trouwens! Kwam gisteren (maandag 18-03-2013) bij ons op bezoek in ons appartement. (De eerste gast die we uitnodigen) Hij bracht zijn lieve schattige dochtertje mee. Samen met hun gingen we Ataya thea maken. (Chinese groene thee noemen ze het…. Maar dat is het niet.) We hebben het hier al eerder gedronken en ik moet zeggen…. Volgens mij is het behoorlijk verslavend! En slecht ook. Er zit namelijk een berg suiker in en zwartje sjap. Op de foto’s zie je hoe de thee gemaakt wordt door Sam onze maat. Het was erg leuk om te zien en om te leren hoe je de thee maakt. Ik wil hier nog zo’n klein thee potje kopen en Ataya thea zodat ik het in NL ook een x kan maken. Lekker zoet man! En je wordt er ook heel erg actief van! De avond sloten we af met een etentje met Sam als gezeldschap bij ons stamrestaurant om de hoek waar we elke avond doordeweeks eten, Triple 7. Ofterwijl 777. Na een diep en emotioneel gesprek met Sam hebben we afscheid genomen van onze vriend en zijn we lekker naar huis gegaan en ons bed ingedoken. Zzzzzzzzz
Bedankt voor het lezen van dit mega veel te lange verhaal!
Ik loop nu weer een beetje op schema, dus de volgende zal waarschijnlijk korter zijn. (Ik beloof niks, haha)
Oh ja, nog één nieuwtje. We hebben dankzij Omar verrekte snel ons visum kunnen krijgen. We mogen nu officieel drie maanden in Gambia verblijven! Dus ik vind mezelf al redelijk ‘’ingeburgerd’’. ;)

Veel liefs xx van Fatoumatha + een beetje zon
MORGEN BEGINT DE LENTE IN NEDERLAND!